مجتبی مهاجر

امروز برنامه های چند روز آینده را چک میکردم توجهم به آمدن پاییز جلب شد،اینکه چند روزی به آمدنش باقی نمانده.دقایقی را به این موضوع فکر کردم که تصمیم گرفتم بخشی از آن را اینجا به اشتراک بگذارم.

پاییز علی رغم رنگ و بویی که دارد جوهره ای از نو شدن را با خود به همراه می آورد که عمیق و غریب است.نطفه ی دوباره ی بهار با آمدن پاییز بسته می شود که پایه ای ترین رویداد برای تغییر در طبیعت است..

دو فصل پاییز و بهار با آمدنشان تغییر را به ارمغان می آورند.و من فکر میکنم این اتفاق زمان مناسبی برای نو شدن به حساب می آید.یکی با از دست دادن و رها کردن و دیگری با زایش و به وجود آمدن.اغلب ما در آغاز بهار به فکر تغییر در خود و زندگی می افتیم و با یک احساس معمولا زودگذر این کار را انجام میدهیم.بدون درک اینکه نو شدن با دور ریختن و رها کردن همراه است،گاهی این اتفاق یک شبه و در لحظه امکان پذیر نیست و نیاز به تحمل درد و رنجی دارد که حاصل کنار گذاشتنها و از دست دادنهاست.حالا برای هر کسی ممکن است موضوع متفاوت باشد.گاهی باید یک موقعیت یا لذتی را کنار بگذاری برای بدست آوردن برخی چیزها و گاهی ممکن است حتی افرادی باشند که لازم است از معاشرت یا شراکت با آنها صرف نظر کنی.

چیزی که معمولا از توجه به آن غافل هستیم.معادله ی ساده ی از دست دادن و بدست آوردن در طبیعت است که اگر به اختیار انتخابش نکنیم گاه مجبور به تجربه ی آن می شویم.

پی نوشت:تصویر از خانم فرزانه رحمانی